Znale?li?my si? w opowie?ci – tak to sobie podsumowa?em. Jeszcze dob? temu, w tym martwym punkcie mojego ?ycia, gdzie od jakiego? czasu na nic nie liczy?em i – pogodzony ze swoim wypalonym przeznaczeniem...

Ja tylko pisz? wiersze… Tym w?a?nie jestem. Wspomnieniami. Pragnieniami. Bólem i chwilami szcz??cia… I o tym w?a?nie pisz?. O sobie. Bo musz? pokaza?, ?e istniej?. To ja. Mój dowód ?ycia. Piotr Semla...

Wszystko przemija i kruszy si? nieprzerwanie… Przyjació? i bliskich tracimy bezpowrotnie, nasze marzenia i pragnienia zast?puje ?ar po wypalonym p?omieniu, jak i my sami staniemy si? wspomnieniem, zdj?ciem...