Karel Drexler (28.02.1915 – 14.12.1971) całe życie spędził w Pradze, trapiony licznymi fizycznymi i psychicznymi przypadłościami. W okresie dojrzewania, a zwłaszcza w trudnych chwilach, nawrotach depresji i zastanawiania się nad samobójstwem, oparciem był dla niego jego starszy brat Petr Drexler, znany wirtuoz fortepianu.
"Petr" – zanotował autor w swoim dzienniku – "jest jak słońce. Spływa na mnie strumień jego ciepła i jakiś dziwnych życiodajnych cząsteczek. Słucham jego opowieści o życiu w świetle neonów, w salach koncertowych i przyprawia mnie to o zawrót głowy. Widzę rozświetlone twarze dam w wieczorowych sukniach i mężczyzn w długich płaszczach, prowadzących uduchowione rozmowy, popalających cygara i śmiejących się dźwięcznym śmiechem. Potem on wyjeżdża do Wiednia, Paryża albo Bratysławy, a wokół mnie zapada noc. Noc ciemna niczym grób, chłodna i pusta."
Petr Drexler w roku 1935 opuścił republikę i osiadł w niemieckim mieście Düsseldorf. Wtedy też dla dwudziestoletniego Karla zaszło słońce, które go dotąd trzymało przy życiu. Po wyjeździe Petra braciom udało się wymienić kilka wiadomości, jednak po wejściu w życie wszystkich artykułów Programu Krumlovskiego ich kontakt został definitywnie przerwany na długich trzydzieści lat. Ponownie spotkali się dopiero 1968 roku w Pradze, na krótko przed śmiercią Petra.
Po wyjeździe brata, Karel podczas napadów energii witalnej malował i pisał, a w trakcie znacznie dłuższych okresów letargu tępo wpatrywał się w sufit, zaś depresję starał się utopić w alkoholu. (Pomnik przedstawiający autora na praskim cmentarzu na Malvazinkach autorstwa O. Hanzlika mylnie prezentuje go z butelką rumu, mimo że powszechnie wiadomo, że wolał wódkę Praską.) Z tego czasu pochodzą najbardziej znane opowiadania autora To je on, Básník oraz Malíř, które podobnie jak inne krótkie formy jego autorstwa najpierw pojawiły się w niskonakładowych wydawnictwach nieoficjalnych, po czym stopniowo, po śmierci autora, przeniknęły na strony magazynu Mladý svět i innych ogólnokrajowych periodyków.
W roku 1961 autor spalił wszystkie swoje rękopisy i obrazy. W jego dzienniku wydarzenie to zostało opisane w taki sposób: "Strasznie się wystraszyłem, że to wszystko okaże się prawdą. W urzędzie będą mnie pytać: – Gdzie pan zakopał Sedláčka? Czym zaraził się Bernard? Czy przywiózł tę chorobę z Turcji? Kto pomógł mu przedostać się przez granice? Dlaczego pan tego nie zgłosił Komisji Zdrowia? – Będą mi świecić w ocz...
Conectarme
Mi cuenta